Αφιέρωμα στη Μάνα του Μεσολογγίου Αλτάνη Ιγγλέζου Μάγιερ
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Έξοδο του Μεσολογγίου και τη Γιορτή της Μητέρας, είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για τη γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της και έδωσε τα πάντα για τον αγώνα του Μεσολογγίου και τη φροντίδα των Ελεύθερων Πολιορκημένων, χωρίς να ζητήσει τίποτα: την Αλτάνη Ιγγλέζου Μάγιερ, την αποκαλούμενη «Μάνα του Μεσολογγίου».
Στην καρδιά της Επανάστασης του 1821, ανάμεσα στις ηρωικές μορφές που έλαμψαν με το πάθος και την αυτοθυσία τους, ξεχωρίζει η Αλτάνη, η όμορφη και γενναία Μεσολογγίτισσα, κόρη του προύχοντα Γεώργιου Ιγγλέζου.
Όταν το 1821 έφτασε στο Μεσολόγγι ο φιλέλληνας Ελβετός Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, γοητεύτηκε όχι μόνο από την ομορφιά της Αλτάνης, αλλά και από την ψυχική της δύναμη. Η αγάπη τους γεννήθηκε αμέσως και ο Μάγερ, αποφασισμένος να την κάνει σύζυγό του, αποδέχτηκε να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Ο γάμος τους τελέστηκε τον Ιούνιο του 1822 και, από τότε, πορεύτηκαν μαζί σε ένα κοινό βίο αλλά και στον αγώνα.
Η Αλτάνη ήταν εκείνη που τον ενέπνευσε βαθιά τον Μάγιερ και τον ώθησε να ταυτιστεί πλήρως με τον τόπο και τον αγώνα του. Ο ίδιος, εμπνευσμένος από την αφοσίωσή της, έλεγε:
«Η Αλτάνη με έκανε Μεσολογγίτη σωστό. Αισθάνομαι σαν Έλληνας και νομίζω πως ζούσα πάντοτε μέχρι τώρα ανάμεσα στους Έλληνες.»
Η ζωή τους ενώθηκε με τον παλμό της πόλης τους και τις ανάγκες των καιρών – ανθρώπινα, γενναία, ουσιαστικά. Στο ισόγειο του σπιτιού τους, τον Δεκέμβριο του 1823, εγκαταστάθηκε το πρώτο τυπογραφείο, με στοιχεία που έφερε ο Άγγλος φιλέλληνας Leicester Stanhope, εκπρόσωπος του φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου. Από εκεί εκδόθηκε, την 1η Ιανουαρίου 1824, το πρώτο φύλλο των «Ελληνικών Χρονικών», που αποτέλεσε τη φωνή του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού.
Η οικογένεια της Αλτάνης διέθεσε πόρους για τη δημιουργία ενός μικρού φαρμακείου, απαραίτητου για την περίθαλψη των τραυματισμένων αγωνιστών. Ο Γερμανός στρατιωτικός γιατρός Έλστερ, όταν ίδρυσε ένα πρόχειρο νοσοκομείο στο Κόμποτι κατά τη μάχη του Πέτα, βασίστηκε σε εφόδια που του παρείχε ο Μάγερ.
Μέσα σε αυτό το ταραγμένο περιβάλλον, η Αλτάνη και ο Μάγερ απέκτησαν δύο παιδιά. Στη φροντίδα τους βοηθούσε η Σουλιωτοπούλα Σάνα, την οποία προσέλαβαν ως παραμάνα, καθώς η Αλτάνη αφιέρωνε χρόνο στην περίθαλψη των τραυματισμένων και των ασθενών.
Ο Μάγερ, ευαισθητοποιημένος από τις δύσκολες συνθήκες των λαβωμένων, οραματίστηκε έναν χώρο περίθαλψης. Ήταν η Αλτάνη που πρότεινε να μετατρέψουν ένα μέρος του σπιτιού τους σε νοσοκομείο, εκεί όπου ζούσαν και μεγάλωναν τα παιδιά τους. Προσέφερε τις υπηρεσίες της με αγάπη και στοργή – γι’ αυτό και οι συμπολίτες της την αποκαλούσαν «Μάνα του Μεσολογγίου».
Όταν το νοσοκομείο μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο χώρο, αυτό έγινε και πάλι με τη στήριξη της οικογένειας Ιγγλέζου. Οι επιζώντες της μάχης του Πέτα μιλούσαν με ευγνωμοσύνη για τη φροντίδα που τους προσέφεραν ο Μάγερ και η σύζυγός του, όπως επιβεβαίωνε και ο Έλστερ στις επιστολές του.
Λίγο πριν την Έξοδο του Μεσολογγίου, ο Μάγερ, γνωρίζοντας πως πλησίαζε το τέλος, έγραψε:
«Ζῶμεν τάς τελευταίας μας στιγμάς… Ἐμέ καθιστᾶ ὑπερήφανον ἡ σκέψις ὅτι τό αἷμα ἑνός Ἑλβετοῦ, ἑνός ἀπογόνου τοῦ Γουλιέλμου Τέλλου, μέλλει νά συμμιχθῇ μέ τό αἷμα τῶν ἡρώων τῆς Ἑλλάδος.»
Γνώριζαν το τέλος. Ο Καψάλης πρότεινε στην Αλτάνη να διαφύγει με βάρκα, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Προτίμησε να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της. Μαζί με τα δύο παιδιά τους και την πιστή Σάνα, ακολούθησαν τη μεγάλη πομπή των γυναικόπαιδων. Η Αλτάνη και η Σάνα ντύθηκαν με αντρικά ρούχα για να μην ξεχωρίζουν. Όμως, στην πρώτη έφοδο των εχθρών, ολόκληρη η οικογένεια του Μάγερ ξεκληρίστηκε.
Μόνο η Σάνα επέζησε. Επιστρέφοντας στο Μεσολόγγι, βρήκε καταφύγιο ως παραδουλεύτρα στην οικογένεια της Αλτάνης. Πολλές φορές, με δάκρυα στα μάτια, εξιστορούσε τη ζωή και τη θυσία της αγαπημένης της κυράς – της γυναίκας που έγινε σύμβολο αυταπάρνησης και αφοσίωσης.
Η Αλτάνη δεν είναι απλώς μια αγωνίστρια του Μεσολογγίου. Ήταν η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης, της προσφοράς χωρίς ανταπόδοση, της μητρότητας που απλώνεται πέρα από το αίμα και το σπίτι.
Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε τη μνήμη της –εδώ στο Μεσολόγγι και όχι μόνο– ας καθιερώσουμε κάθε Γιορτή της Μητέρας ως μια μέρα αφιερωμένη στη «Μάνα του Μεσολογγίου». Ας δημιουργήσουμε έναν χώρο μνήμης γι’ αυτήν και για όλες τις αγωνίστριες που έδρασαν και έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους, όπως τη δίνει η μάνα: ήσυχα, ολόψυχα, χωρίς να ζητούν τίποτα πίσω.
Εργαστήρι Συλλογικής Αφήγησης «Η Μνημοσύνη»
Κείμενο: Δρ. Ελένη Καρανικόλα- Τσουβέλα
Ακολουθήστε το Agrinio2Day στο Google News
