Μήνυμα Κυριακής Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Στα πρόσωπα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου αποκαλύπτεται η ενότητα της Εκκλησίας

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Δύο από τους βασικούς πρωτεργάτες της διαδόσεως του Ευαγγελίου τιμούμε σήμερα. Πρόκειται για τον Απόστολο Πέτρο και τον Απόστολο Παύλο. Και οι δύο πρωταγωνιστούν στα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Ο μεν πρώτος, ο Απόστολος Πέτρος, είναι παρών σε πάμπολλες περιστάσεις που σχετίζονται με το κήρυγμα, τα θαύματα, το Πάθος αλλά και τις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάστασή Του. Βεβαίως, αποτελεί και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της πρώτης Εκκλησίας, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων.
Όσο για τον δεύτερο, τον Απόστολο Παύλο, οφείλουμε σ’ αυτόν τις υπέροχες Επιστολές του, οι οποίες αποτελούν τα παλαιότερα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής της εξαπλώσεως της χριστιανικής πίστεως στον τότε γνωστό κόσμο, όπως διαπιστώνεται, επίσης, στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.
Οι δύο αυτοί μεγάλοι Απόστολοι πρωταγωνιστούν και στα σημερινά Αναγνώσματα• ο Απόστολος Πέτρος στην Ευαγγελική και ο Απόστολος Παύλος στην Αποστολική περικοπή. Υπέροχα και τα δύο κείμενα!
Πρώτα, στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο ενθουσιώδης, αυθόρμητος, αλλά και παρορμητικός Πέτρος – Σίμων μέχρι εκείνη την στιγμή – ακούει τον Διδάσκαλο να ρωτάει του μαθητές Του: «Εσείς, ποιός νομίζετε πως είμαι;». Και εκείνος, χωρίς χρονοτριβή, διατυπώνει μία λιτή, αλλά πλήρης και σαφή ομολογία πίστεως: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού».
Τότε, ακούει τον Χριστό να του αποκαλύπτει το νέο του όνομα και να του αναθέτει την σωτήρια αποστολή του, η οποία άλλωστε αφορά και όλους τους υπόλοιπους μαθητές: «Μακάριος είσαι, Σίμων, γιε του Ιωνά, γιατί αυτό δε σου το αποκάλυψε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Κι εγώ λέω σ’ εσένα πως εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου».
Αντίστοιχα, στη σημερινή αποστολική περικοπή, αποκαλύπτεται το μεγαλείο του άλλου μεγάλου Αγίου της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας, του Αποστόλου Παύλου. Ιδού πώς μιλά ο ίδιος για τον εαυτό του: «Για την αγάπη του Χριστού, κόπιασα και μόχθησα πολύ, ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, πολλές φορές μου έλειψε εντελώς το φαγητό, ξεπάγιαζα και δεν είχα ρούχα να φορέσω. Πέντε φορές μαστιγώθηκα από Ιουδαίους με τα τριάντα εννιά μαστιγώματα. Τρεις φορές με τιμώρησαν με ραβδισμούς, μία φορά με λιθοβόλησαν, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έμεινα ναυαγός στο πέλαγος».
Δεν περιορίζεται όμως στις ταλαιπωρίες του. Αναφέρει και της ουράνιες εμπειρίες του: «Ξέρω έναν άνθρωπο πιστό, γράφει, ο οποίος πριν από δεκατέσσερα χρόνια ανυψώθηκε μέχρι και τον τρίτο ουρανό – δεν ξέρω αν ήταν με το σώμα του ή χωρίς το σώμα, αυτό ο Θεός το ξέρει. Ξέρω, ότι αυτός ο άνθρωπος – ή ήταν με το σώμα ή χωρίς το σώμα δεν το ξέρω, ο Θεός το ξέρει – μεταφέρθηκε ξαφνικά στον παράδεισο κι άκουσε λόγια που δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος».
Όλα αυτά δεν τα γράφει, βεβαίως, για να επαινέσει τον εαυτό του, αλλά για να πείσει τους Κορινθίους, μέσω της δεύτερης του Επιστολής προς αυτούς, για το κύρος της αποστολής του. Ποιός είναι όμως ο λόγος που ώθησε την Εκκλησία να τους τιμά κάθε χρόνο την ίδια μέρα; Και, κυρίως, τί έχει να προσφέρει σ’ εμάς o σημερινός κοινός εορτασμός τους;
Πρώτα από όλα, στα πρόσωπά τους αποκαλύπτεται η ενότητα της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Πέτρος εκπροσωπεί τους Χριστιανούς που προήλθαν από τους Εβραίους. Ο Απόστολος Παύλος εκπροσωπεί τους Χριστιανούς, που προήλθαν από τα έθνη. Η συνύπαρξη αυτών των δύο ομάδων υπήρξε στην αρχή συγκρουσιακή. Γρήγορα όμως, η αγάπη και η θερμή προσευχή που χαρακτήριζαν την πρώτη χριστιανική κοινότητα έγινε η αιτία ώστε το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και να γεφυρώσει τα διεστώτα. Αγάπη και προσευχή! Αυτά είναι τα διαχρονικά εφόδια της Εκκλησίας που της επιτρέπουν να πορεύεται μέσα στην ιστορία ενωμένη.
Ένας δεύτερος συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο μεγάλων Αποστόλων είναι η συνέπεια πίστεως και ζωής. Και οι δύο εγκατέλειψαν τα πάντα, επωμιζόμενοι απίστευτες ταλαιπωρίες, προκειμένου να εκπληρώσουν την μεγάλη τους αποστολή. Ταλαιπωρήθηκαν, χλευάστηκαν, φυλακίστηκαν και έφτασαν στο μαρτύριο, το οποίο υπέμειναν, κατά μία παράδοση, στην ίδια πόλη, την Ρώμη. Η μαρτυρία του Ευαγγελίου αποκαλύφθηκε με τον λόγο και την ζωή τους. Κυρίως, όμως, αποκαλύφθηκε με το δικό τους μαρτύριο, ως υπέρτατη απόδειξη της αφοσιώσεώς τους προς τον αγαπημένο τους Εσταυρωμένο.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη κρίκος, ίσως ο σημαντικότερος, ο οποίος συνδέει τους δύο μεγάλους αυτούς Αγίους και Αποστόλους: ο κρίκος της μετανοίας. Τόσο ο Απόστολος Πέτρος όσο και ο Απόστολος Παύλος υπήρξαν αρνητές του Χριστού, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο πρώτος, την κρίσιμη στιγμή, κατά την οποία ο Διδάσκαλός του συρόταν στο δικαστήριο της εξοντώσεώς του, Τον απαρνήθηκε τρεις φορές, παρά την διαβεβαίωσή του, μόλις λίγες ώρες πριν, πως είναι έτοιμος να πεθάνει γι’ Αυτόν. Ο δεύτερος, καταδίωξε την πίστη του Χριστού όσο κανείς. Στα χέρια του είχε όλη την εξουσία και τα όπλα, ώστε να εξαφανίσει την πρώτη χριστιανική Εκκλησία και να δυσκολέψει αφάνταστα το χριστιανικό κήρυγμα.
Ο Πέτρος, συντετριμμένος, είδε τον Αναστημένο Χριστό να του απλώνει τα χέρια και να τον συγχωρεί• ο δεύτερος αξιώθηκε να ακούσει εκείνο το μεσημέρι στο δρόμο προς την Δαμασκό το υπερκόσμιο: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;». Αυτούς τους δύο ανθρώπους επέλεξε ο Θεός για να σκορπίσει στον κόσμο το Ευαγγέλιό Του.
Η Εκκλησία του Χριστού, η Εκκλησία στην οποία ανήκουμε όλοι, πορεύεται μέσα στον κόσμο, στηριγμένη σε ανθρώπους με αδυναμίες, ελαττώματα και συχνές πτώσεις. Η Χάρις όμως του Παναγίου Πνεύματος έχει την δύναμη να μεταμορφώνει εμάς, τους αδύναμους ανθρώπους, σε κήρυκες ενός νέου κόσμου, κόσμου χαράς, αγάπης και αθανασίας. Μοναδικές προϋποθέσεις γι’ αυτήν την μεταμόρφωση είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας, η εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού και η διαρκής μετάνοια. Σήμερα, θυμόμαστε πως ένας απλός ψαράς και ένας φανατικός διώκτης αποτέλεσαν τα θεμέλια της οικοδομής της Εκκλησίας. Αυτό δεν οφείλεται στις δικές τους δυνάμεις, αλλά στην αγάπη και την δύναμη του Κυρίου μας, τον Οποίον αγάπησαν με όλη τους την ψυχή και θυσίασαν γι’ Αυτόν τα πάντα.
Το παράδειγμα, η χάρη και ο λόγος τους ας αποτελούν για μας την πυξίδα στον δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα, ο Οποίος γνωρίζει πως να αναπληρώνει τα ελλείποντα και να μεταμορφώνει αδύναμους ανθρώπους, όπως εμείς, σε σκεύη αγιότητος.

Ακολουθήστε το Agrinio2Day  στο Google News