Τζορτζ Τσούνης: «Εμείς, οι ΗΠΑ, στεκόμαστε δίπλα στην Ελλάδα ό,τι κι αν συμβεί»

Η συνάντηση τόσο θερμή και τόσο αυθόρμητη όσο ποτέ άλλοτε στη δημοσιογραφική μου περιπέτεια. Η περιγραφή όπως ακριβώς συνέβη την περασμένη Πέμπτη στο πεζοδρόμιο της Ξενοκράτους έξω από γνωστό καφέ. Τον είδα να βγαίνει από θηριώδες αυτοκίνητο της πρεσβείας και με την πρώτη επαφή με αγκάλιασε, μου μίλησε στον ενικό σαν να γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. «Δημήτρη, χαίρομαι που σε βλέπω» (στα ελληνικά).

Απάντησα αμέσως. Εκπληκτος: «Τζορτζ, πόσα κιλά έχασες;». «Οχι Τζορτζ, αλλά Γιώργο, όπως με φωνάζει η μάνα μου». «Οπου Γιώργος και μάλαμα που λέει και το τραγούδι».

Χαμογέλασε και συνέχισε: «Εχασα καμιά σαρανταριά κιλά με εξαιρετική απώλεια λίπους». Και πρόσθεσε: «Πρέπει να χάσω άλλα πέντε. Είμαι μέλος στο Τατόι Club. Ενα εκπληκτικό μέρος που καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν διαθέτει κάτι ανάλογο».

Κι εγώ συνέχισα. Ετσι στα όρθια πριν αρχίσει το μαγνητόφωνο να γράφει τη συνομιλία μας: «Αφού είσαι από τον Πλάτανο Ναυπακτίας, τότε πρέπει να έχεις κολυμπήσει σε εκείνη τη μικρή ειδυλλιακή παραλία στον Αγιο Σπυρίδωνα, που τη λένε και Ντουβιά». «Α, δεν έχω πάει, τώρα που το λες μπορεί να την επισκεφτώ».

Στο μεταξύ, μισή ώρα πριν από την έλευση του Γιώργου Τσούνη, καταφτάνει η Κάθριν Μαθές και ο Αλέξανδρος Ναυπλιώτης. Και οι δύο συνεργάτες του στο γραφείο Τύπου της πρεσβείας.

Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον, εκείνος με ένα ποτήρι νερό, τίποτε άλλο, και μάλιστα κάποια στιγμή, επειδή η φιάλη ήταν κοντά του, γεμίζει και το δικό μου. Τέτοια άνεση, τέτοια αυθεντικότητα και τόση θέρμη ποτέ άλλοτε στη δημοσιογραφική μου πορεία.

Να τα ακούν όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι, κυρίως οι Ελληνες οι επώνυμοι, που πάσχουν από αφόρητη σοβαροφάνεια με περιορισμένο ορίζοντα αυθορμητισμού και ειλικρίνειας. Πάμε τώρα στην κουβέντα. Που κυρίως έγινε στα ελληνικά. Αφού, όπως μου τόνισε αρκετές φορές, «ο πατέρας μου έλεγε: “Γιώργο, ποτέ μην ξεχάσεις τις ρίζες σου, είσαι Ελληνας”».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Κύριε πρέσβη, οι γονείς σας πώς ξεκίνησαν;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΟΥΝΗΣ: Η μάνα μου, ο πατέρας μου ήταν από το ίδιο μικρό χωριό της ορεινής Ναυπακτίας, που το λένε Πλάτανο. Ο πατέρας μου έφυγε το 1953, η μάνα μου το 1961. Τον λέγανε Δημήτρη, και τη μάνα μου Ελένη. Ο γιος μου είναι Δημήτρης και η πρώτη κόρη Ελένη.

Δ.Δ.: Και το τρίτο παιδί;

Γ.ΤΣ.: Η Ιωάννα, 12 ετών, πήρε το όνομα από τον πεθερό μου, Ιωάννη.

Δ.Δ.: Ο μεγάλος πόσο είναι;

Γ.ΤΣ.: 17.

Δ.Δ.: Εχετε 17 ετών παιδί;

Γ.ΤΣ.: Αφού είμαι 56 ετών.

Δ.Δ.: Πάει λοιπόν πρώτα ο πατέρας στην Αμερική. Πώς πάει; Ηταν φτωχός;

Γ.ΤΣ.: Δεν είχαν τίποτα. Ο πατέρας μου ήταν ορφανός, δεν γνώρισε πατέρα.

Δ.Δ.: Και τι έκανε στον Πλάτανο;

Γ.ΤΣ.: Εκείνα τα χρόνια ήταν ο πόλεμος και μετά ήρθαν οι αντάρτες εκεί πάνω, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Πήγε γυμνάσιο στο χωριό του και όταν τελείωσε πήγε στην Αμερική με πλοίο -το έλεγαν «Jerusalem»- και βρήκε δουλειά στο εστιατόριο του ξενοδοχείου «Roosevelt» στη Νέα Υόρκη ως γκαρσόνι. Εκείνα τα χρόνια το 80% του χωριού πήγε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και το 20% στο Γιορκ της Πενσιλβάνια.

Δ.Δ.: Για ποια εποχή λέμε τώρα;

Γ.ΤΣ.: Οι πρώτοι Ελληνες έφυγαν το 1850 και κάτι από το χωριό. Μερικοί γύρισαν πίσω και εκείνοι που έκατσαν και έπιασαν δουλειά και είχαν λίγα χρήματα και ένα διαμέρισμα να μείνουν έφεραν αδελφούς και αδελφές και μετά γύρισαν να βρουν κάποια να παντρευτούν. Και ξεκίνησαν οικογένειες και μετά οι άλλοι από το χωριό ήξεραν ότι έχουν γνωστούς σε αυτό το μέρος, στην Αμερική, «να πάμε κι εμείς». Και όταν πήγαιναν κάθονταν στο σπίτι των γνωστών τις πρώτες εβδομάδες, μέχρι να σταθούν στα πόδια τους, τους βοηθούσαν να πιάσουν δουλειά, και μετά γινόταν τρίτη οικογένεια, τέταρτη, πέμπτη… Τώρα στο Γιορκ της Πενσιλβάνια έχει πάρα πολλούς από το χωριό μου, όμως οι περισσότεροι πήγαν στη Νέα Υόρκη. Το κτίριο όπου έμεινε η μάνα μου με την οικογένειά της ήταν στο Ουάσινγκτον Χάιτς, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Είχε έξι διαμερίσματα το κτίριο, και στα έξι ζούσαν άνθρωποι από τον Πλάτανο.

Δ.Δ.: Και εκεί γνωρίστηκε και ο πατέρας σας με τη μητέρα σας, στην Αμερική. Δεν είχαν γνωριστεί στο χωριό;

Γ.ΤΣ.: Οχι, ο πατέρας μου ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερος από τη μάνα μου και όταν έφυγε η μάνα μου ήταν μικρό παιδί. Οταν έφυγε ο πατέρας μου το 1953, το χωριό είχε 1.100 ανθρώπους – τώρα έχει 80. Ηξερε την οικογένειά της, αλλά δεν ήξερε τη μάνα μου. Στο κτίριο όπου έμενε η οικογένεια της μάνας μου έμενε ο αδερφός του πατέρα μου και έτσι γνωρίστηκαν».

Σκηνή 1η: «Θα καθαρίζω τουαλέτες, αλλά εσύ θα γίνεις επιστήμονας»

Δ.Δ.: Ηταν συνοικέσιο ή έρωτας; Ηταν by love;

Γ.ΤΣ.: By love, αλλά η μάνα μου τον περίμενε πέντε χρόνια να την παντρευτεί. Ο πατέρας μου είχε μια αδελφή και είχε υποχρέωση για την προίκα της, αφού δεν είχε πατέρα. Και τα πρώτα λεφτά πήγαν για να βοηθήσουν την αδελφή του και τον γαμπρό του να χτίσουν το σπίτι στην Αθήνα. Και ο πατέρας μου έλεγε: «Θέλω να κάνω αυτό πρώτα και μετά θα παντρευτώ».

Δ.Δ.: Και πόσα παιδιά έκαναν;

Γ.ΤΣ.: Εμένα, την Αναστασία, που είναι ενάμιση χρόνο μικρότερη, και πιο μετά τη Βασιλική, που είναι οκτώμισι χρόνια μικρότερη.

Δ.Δ.: Και είναι στην Αμερική;

Γ.ΤΣ.: Ναι, και η Αναστασία και η Βασιλική είναι δασκάλες.

Δ.Δ.: Και ο Γιώργος Τσούνης μεγαλώνει λοιπόν εκεί και σπουδάζει Νομικά, απ’ ό,τι διάβασα. Και μετά πώς προκύπτει η επιχειρηματικότητα, το business;

Γ.ΤΣ.: Να σας πω πρώτα, αν μου επιτρέπετε, πώς είναι να μεγαλώνεις ως Ελληνοαμερικανάκι στην Αμερική.

Δ.Δ.: Αντιμετωπίσατε ρατσισμό;

Γ.ΤΣ.: Οι γονείς μου ναι, εκείνα τα χρόνια. Την Αμερική την έχτισαν μετανάστες, όμως δεν ήταν πάντοτε εύκολα – και όχι μόνο για τους Ελληνες, και για τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και για άλλους. Αλλά η Αμερική είναι μια χώρα που σου δίνει ευκαιρίες και ελπίδα. Αμα θέλεις να πατήσεις δουλειά στην Αμερική, μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις. Οι δέκα πιο πλούσιοι άνθρωποι της Αμερικής, που καθένας έχει από 100 μέχρι 230 δισ. -ο Ιλον Μασκ, ο Τζεφ Μπέζος, ο Λάρι Ελισον, ο Γουόρεν Μπάφετ, ο Λάρι Πέιτζ, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Σεργκέι Μπριν, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Στιβ Μπάλμερ, ο Μάικλ Μπλούμπεργκ- τα έκαναν μόνοι τους, δεν τα βρήκαν από την οικογένεια. Πού αλλού συμβαίνει αυτό με τους δέκα πιο πλούσιους ανθρώπους σε ένα κράτος;

Δ.Δ.: Αυτό δεν γίνεται πουθενά στην Ευρώπη.

Γ.ΤΣ.: Πουθενά. Η Αμερική είναι ένα κράτος ευκαιρίας. Δεν τη νοιάζει από πού ήρθες, από πού άρχισες, ποια είναι η οικογένειά σου.

Δ.Δ.: Αυτό είναι το American dream.

Γ.ΤΣ.: Κι εμείς το ζήσαμε το American dream. Ο πατέρας μου άρχισε από το τίποτα. Oταν γεννήθηκα το ’67 ο πατέρας μου δούλευε σε εστιατόριο. Oμως πάτησαν δουλειά. Και η μάνα μου μού είπε: «Δεν με νοιάζει, θα καθαρίσω τουαλέτες, θα κάνω ό,τι χρειάζεται, όμως εσύ θα πας σχολείο, θα γίνεις επιστήμονας». Και αυτό ήθελα να κάνω. Γιατί τα χρήματα τα έχεις μια μέρα, μπορεί να τα χάσεις την άλλη. Ομως το σχολείο, η φώτιση, αυτό είναι το θεμέλιο, αυτή είναι η περιουσία σου. Και αυτό έκανα κι εγώ, και η Αναστασία, και η Βασιλική. Εγώ όταν πήγα στο σχολείο, 4 χρόνων, δεν ήξερα ούτε μία λέξη αγγλικά. Γιατί στο σπίτι μιλάγαμε μόνο ελληνικά. Και στο σχολείο έπρεπε να μάθω τα αγγλικά.

Σκηνή 2η: «Μην τυχόν μου φέρεις καμιά ξένη»

Δ.Δ.: Πηγαίνατε και σε ελληνικό σχολείο, διάβασα.

Γ.ΤΣ.: Ναι, ταυτόχρονα. Δευτέρα με Παρασκευή στο αμερικανικό, Σάββατο στο ελληνικό σχολείο, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Και Κυριακή στην εκκλησία, ήμουν παπαδοπαίδι μέχρι 17 ετών. Η μητέρα μου ακόμη τραγουδάει στη χορωδία, στην εκκλησία μας.

Δ.Δ.: Ο πατέρας σας δεν ζει;

Γ.ΤΣ.: Οχι, έχει πεθάνει 23 χρόνια τώρα.

Δ.Δ.: Κι έτσι κρατήσατε τη ρίζα την ελληνική και ταυτόχρονα μάθατε τα αγγλικά. Πώς το καταφέρατε αυτό το μείγμα, της Αμερικής με την ελληνική παράδοση;

Γ.ΤΣ.: Εμείς, οι Ελληνες της Διασποράς, πρέπει να κρατάμε τις ρίζες μας πιο σφιχτές. Γιατί εδώ στην Ελλάδα περπατάς έξω και είναι όλα ελληνικά, στην Αμερική είναι λίγο πιο δύσκολα. Πρέπει να δουλέψεις για να τα βρεις. Είχαμε την εκκλησία μας, ορισμένα σχολεία, τους συλλόγους. Πηγαίναμε την Κυριακή στον σύλλογο του Πλάτανου, στις χοροεσπερίδες.

Δ.Δ.: Υπήρχε σύλλογος εκεί των μεταναστών από τον Πλάτανο;

Γ.ΤΣ.: Ναι. Είχαν συλλόγους από τη Ναύπακτο, από τον Πλάτανο και από άλλα χωριά. Και όλοι μας τις Κυριακές πηγαίναμε στον σύλλογο και έτσι κρατηθήκαμε μαζί. Εκκλησία, σύλλογος, πολλοί Ελληνες είχαν εστιατόρια, στις γιορτές, Χριστούγεννα και Πάσχα, είχαμε 50 άτομα στο σπίτι. Και το κάνουμε ακόμα. Εχουμε το αρνί…

Δ.Δ.: Πού το ψήνετε το αρνί;

Γ.ΤΣ.: Στο σπίτι μας, στην αυλή. Θέλαμε να κρατήσουμε τις ρίζες μας. Ο πατέρας μου έλεγε: «Μην ξεχάσεις τις ρίζες σου». Και η μάνα μου μού έλεγε -θα γελάσεις τώρα- «μην τυχόν μου φέρεις καμιά ξένη». Για τη μάνα μου, ξένη είναι κάποια από τα Τρίκαλα, από την Τρίπολη, από την Καβάλα… «Αγρίνιο, Καρπενήσι, Μεσολόγγι, Ναύπακτος», μου είπε.

Δ.Δ.: Το προσδιόρισε γεωγραφικά.

Γ.ΤΣ.: Η οικογένεια της Ολγας είναι από τον Αγιο Δημήτρη. Είναι διπλανό χωριό, 17 χιλιόμετρα από τον Πλάτανο. Τα κατάφερα! Και τα ελληνικά της Ολγας είναι τέλεια, καλύτερα από τα δικά μου. Και η πρώτη γλώσσα που έμαθαν τα παιδιά μας ήταν τα ελληνικά.

Δ.Δ.: Τι να πω, με συγκινούν αυτά που λέτε. Είναι σαν να βλέπω ταινία. Μου θυμίζουν το «Αμέρικα, Αμέρικα» του Καζάν.

Γ.ΤΣ.: Το έχω δει.

Δ.Δ.: Μου το θυμίζει πολύ όλο αυτό το πράγμα, που κυνηγούν το αμερικάνικο όνειρο έχοντας πίσω τους όλη την ελληνική παράδοση.

Γ.ΤΣ.: Δεν ήταν εύκολο για τη μάνα μου και τον πατέρα μου, μέσα στη φτώχεια, χωρίς χρήματα, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, σε σπίτια χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς τουαλέτα, να φύγουν από το χωριό και να έρθουν στη Νέα Υόρκη και να αρχίσουν τη ζωή από την αρχή.

Δ.Δ.: Και την Ολγα πού τη γνωρίσατε;

Γ.ΤΣ.: Ηξερα την οικογένειά της. Η Ολγα είναι πέντε χρόνια μικρότερη, όμως ήξερα την αδερφή της που είναι στη δική μου ηλικία και ήμασταν φίλοι. Ηξερα την Ολγα από γάμους και αυτά τα πράγματα και πριν από 21 χρόνια ήμασταν μαζί σ’ ένα dinner party σ’ ένα εστιατόριο και τη γνώρισα και έναν μήνα μετά αρραβωνιαστήκαμε.

Δ.Δ.: Αμέσως!

Γ.ΤΣ.: Τη δεύτερη φορά που βγήκαμε έξω, τρεις μέρες μετά, Παρασκευή βράδυ, εγώ ήξερα ότι θα παντρευτούμε. Και το ήξερε κι εκείνη. Το Σάββατο έπρεπε να πάω στο Γιορκ της Πενσιλβάνια για ένα μνημόσυνο του ξαδέρφου μου και πήγα με τις δύο αδερφές μου και τη μάνα μου. Την Κυριακή είμαι στο μνημόσυνο στην εκκλησία του Γιορκ και βλέπω στο ταβάνι τρεις μεγάλες εικόνες: η Αγία Βαρβάρα, η Αγία Σοφία και η Αγία Ολγα. Και με σπρώχνει η αδελφή μου η Αναστασία και της λέω: «Ναι, το βλέπω». Η πρώτη φορά που είδα μια εικόνα της Αγίας Ολγας. Τι να σου πω, ο Θεός έκανε κάτι από εκεί πάνω. Μετά από τέσσερις εβδομάδες αρραβωνιαστήκαμε, είμαστε 21 χρόνια μαζί και κάναμε τρία παιδιά.

Δ.Δ.: Η Ολγα με τι ασχολείται;

Γ.ΤΣ.: Εχει ντοκτορά στη φυσιοθεραπεία. Είναι πολύ πιο έξυπνη από μένα.

Δ.Δ.: Συνεχίζει ακόμα;

Γ.ΤΣ.: Οχι, σταμάτησε. Είναι Ελληνίδα μαμά, με τα παιδιά.

Δ.Δ.: Οταν γνωρίσατε την Ολγα, ήσασταν και δικηγόρος και είχατε μπει ήδη στις επιχειρήσεις. Κάνοντας τι πρώτα; Το ξενοδοχείο;

Γ.ΤΣ.: Το πρώτο πράγμα που αγόρασα ήταν οικόπεδο, να χτίσω storage facility, αποθήκες. Τα πρώτα χρόνια πήρα 2%, 5%, 8% και το 2004 αγόρασα το πρώτο ξενοδοχείο μου, ένα «Radisson». Και από εκεί και πέρα είχα πολλή τύχη στη ζωή μου.

Δ.Δ.: Δηλαδή; Τι είναι η τύχη; Είναι οι συμπτώσεις, οι γνωριμίες, οι πόρτες, οι προσφορές;

Γ.ΤΣ.: Ολα.

Σκηνή 3η: «Οι Ελληνες να ξέρουν ότι στεκόμαστε δίπλα τους»

Δ.Δ.: Και η σχέση σας με την πολιτική; Είστε του Δημοκρατικού Κόμματος;

Γ.ΤΣ.: Εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικάνοι. Εγώ ήμουν στο Greek Lobby και ασχολούμουν με τα εθνικά θέματα της Ελλάδας. Γι’ αυτό μπήκα στην πολιτική. Τώρα δεν κάνω πολιτικά ως πρέσβης. Τον πρόεδρο Μπάιντεν τον ξέρω 20 χρόνια, τότε ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων και αγαπούσε την Ελλάδα, γνώριζε τα θέματα του Αιγαίου και συζητούσαμε για το πώς θα έχουμε σταθερότητα και πώς θα βοηθήσουμε την Ελλάδα.

Δ.Δ.: Σας απασχολούσαν πολύ τα ελληνικά συμφέροντα.

Γ.ΤΣ.: Τότε δούλεψα πολύ με τον Εντι Ζεμενίδης, που ήταν εκτελεστικός διευθυντής του HALC, του Hellenic American Leadership Council. Οι δυο μας δουλεύαμε πολύ για αυτά τα θέματα μέχρι να γίνω πρέσβης.

Δ.Δ.: Τότε βέβαια δεν υπήρχε υποψία ότι θα γίνετε πρέσβης.

Γ.ΤΣ.: Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν το 1987 που ο Δουκάκης έτρεξε για πρόεδρος. Ημουν φοιτητής ακόμα. Ολοι μπήκαμε στα πολιτικά για να έχουμε τον πρώτο Ελληνα πρόεδρο στην Αμερική. Και μετά, όταν μεγάλωσα και είχα δουλειά και μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο, το έκανα.

Δ.Δ.: Επομένως, το ενδιαφέρον για την πολιτική προκύπτει από το ενδιαφέρον για την Ελλάδα, και δεν είστε ούτε με τους Ρεπουμπλικάνους ούτε με τους Δημοκρατικούς.

Γ.ΤΣ.: Είμαι και με τους Ρεπουμπλικάνους, και με τους Δημοκρατικούς που αγαπάνε την Ελλάδα και θέλουν να τη βοηθήσουν. Σήμερα αναχώρησε ο γερουσιαστής Μπούκερ, Δημοκρατικός. Την προηγούμενη εβδομάδα είχα έξι γερουσιαστές εδώ, οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι. Την προπροηγούμενη είχα πέντε Ρεπουμπλικάνους με επικεφαλής τον Τζέρι Μοράν και μία Δημοκρατική, τη γερουσιαστή Γκίλιμπραντ. Ολοι έρχονται στην Ελλάδα και πηγαίνουν να δούνε τον πρωθυπουργό, τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Δένδια και μαθαίνουν πώς μπορούν Αμερική και Ελλάδα να δουλέψουν μαζί. Γιατί η Ελλάδα συμπεριφέρεται με αξίες και αρχές. Και είναι ένας αποτελεσματικός και ικανός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και οι ΗΠΑ εκτιμούν τον τρόπο με τον οποίο κινείται η Ελλάδα στη διεθνή σκηνή και οι σχέσεις είναι πιο στενές από ποτέ. Η Ελλάδα είναι ο βασικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ο υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Μπλίνκεν, ήρθε στα Χανιά, στο σπίτι του πρωθυπουργού. Και είπε: «Στα 30 χρόνια που είμαι διπλωμάτης, ποτέ δεν είδα τις σχέσεις της Αμερικής με την Ελλάδα να είναι τόσο σφιχτές, τόσο καλές». Και θα γίνουν ακόμη καλύτερες. Αυτή είναι η δουλειά που κάνω κάθε μέρα, γιατί θέλω κάθε Ελληνας και Ελληνίδα να ξέρουν ότι εμείς, η Αμερική, στεκόμαστε δίπλα στην Ελλάδα. Ο,τι και να συμβεί.
TSOYNHS_DSC_0998

Δ.Δ.: Και η καλύτερη σύμμαχος της Αμερικής στο ΝΑΤΟ στη γύρω περιοχή είναι η Ελλάδα.

Γ.ΤΣ.: Ναι. Είναι δημοκρατία, έχει αξίες και αρχές. Να δεις μόνο τον τουρισμό. Πριν από δύο χρόνια 800.000 Αμερικανοί ήρθαν στην Ελλάδα και πέρυσι 1,4 εκατομμύρια. Αυτό τον χρόνο μπορεί να φτάσουν στα 2 εκατομμύρια. Πριν από δέκα χρόνια δεν είχαν ούτε μία απευθείας πτήση. Τώρα έχουν 82 την εβδομάδα και σε δύο χρόνια θα είναι παραπάνω από 100. Οι σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ είναι πολύ σφιχτές. Και να δεις τώρα τις αμερικανικές εταιρείες που έρχονται στην Ελλάδα: η Pfizer, η Cisco, η Google, η Amazon Web Services, η Microsoft… Ερχονται και κάνουν επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ. Και το άλλο σημαντικό είναι τα πανεπιστήμια. Νομίζω ότι το να έρχονται Αμερικανοί φοιτητές στην Ελλάδα και να έχεις Ελληνόπουλα που πηγαίνουν στην Αμερική να σπουδάσουν είναι πολύ καλό. Στην Ελλάδα για χρόνια τα πανεπιστήμια ήταν μόνο δημόσια. Το σέβομαι αυτό, και εύχομαι αυτά τα πανεπιστήμια να είναι τα καλύτερα που υπάρχουν. Ομως τώρα μπορούν οι φοιτητές να έχουν την ευκαιρία να πάνε σε μη κρατικά πανεπιστήμια.

Δ.Δ.: Υπάρχει ενδιαφέρον πανεπιστημίων από την Αμερική; Γνωρίζετε περιπτώσεις;

Γ.ΤΣ.: Για αυτό το θέμα ήμουν στη Βοστόνη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, σε δύο πανεπιστήμια. Δουλεύουμε κάθε μέρα για να μπορούμε να φέρουμε αμερικανικά πανεπιστήμια εδώ. Η πρεσβεία μας ήταν στο NAFSA (National Association of Foreign Student Advisers) στη Νέα Ορλεάνη με ελληνικά πανεπιστήμια, για το πώς μπορούμε να κάνουμε κοινά πτυχία. Τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2022 ήρθαν στην Ελλάδα 30 πανεπιστήμια από την Αμερική για να δουλέψουν με τα ελληνικά πανεπιστήμια και να ανταλλάξουν φοιτητές. Το Columbia University Ivy League έκανε το 10ο Columbia Global Campus εδώ, στην Αθήνα. Πριν από μία βδομάδα ήμουν με το Texas A&M, ένα πολύ μεγάλο και φημισμένο πανεπιστήμιο της Αμερικής, που είχε έρθει εδώ και πήγαμε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου έκανα μια ομιλία. Ολα αυτά είναι για να έχουν ευκαιρίες όλα τα παιδιά της Ελλάδας και όλα τα παιδιά της Αμερικής να σπουδάσουν όπου θέλουν. Αν κάποιος θέλει να πάει σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, μπράβο του! Αν θέλει να πάει σε ένα ξένο, πάλι μπράβο του! Αν θέλει να πάει σε ένα μη κρατικό να το κάνει, γιατί όχι. H δημοκρατία, η οποία γεννήθηκε εδώ, στην Ελλάδα, σημαίνει ελευθερίες και αξίες, ελευθερία αυτοδιάθεσης. Εδώ για πρώτη φορά στην Ιστορία οι άνθρωποι αποφάσισαν πώς θέλουν να κυβερνηθούν. Η δημοκρατία είναι το εφαλτήριο για όλες τις ελευθερίες. Και μία από αυτές πρέπει να είναι η ελευθερία της επιλογής. Η ελευθερία να αγαπάς όποιον αγαπάς, να είσαι αυτό που είσαι, να έχεις ευκαιρίες, ανεξιθρησκία, ελευθερία να επιλέξεις τη μόρφωση που θες. Και θα πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές του καθενός.

Δ.Δ.: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Ας ξαναγυρίσουμε πίσω, στα χρόνια πριν από την πρεσβεία. Ασχολούσασταν με το ελληνικό λόμπι, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, όμως, η προσωπική σας και η επαγγελματική σας ζωή προχωρούσαν. Είχατε κι άλλες επιχειρηματικές ασχολίες πέρα από τα ξενοδοχεία;

Γ.ΤΣ.: Ναι, έκανα εμπορικά κέντρα, διαμερίσματα, εργοστάσια. Τα περισσότερα που έκανα ήταν ξενοδοχεία, όμως είχα κάνει και άλλες επενδύσεις. Σταμάτησα τη δικηγορία το 2004-2005 και άρχισα να ασχολούμαι full time με τα ακίνητα.
tsounis-3
Σκηνή 4η: «Αγαπάω τα παιδιά μου, τα παιδιά σου, τα παιδιά από τη Συρία»

Οταν άρχισε να μιλάει για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες παραλίγο να τον πιάσουν τα δάκρυα. Το παρελθόν έχει στοιχειώσει την ψυχή του. Να τα ακούνε όλοι αυτοί που κατηγορούν και χλευάζουν. Ολοι αυτοί που σπεκουλάρουν για ψήφους από αφελείς.

Δ.Δ.: Διαβάζω ότι η προσωπική σας περιουσία είναι 110 εκατομμύρια.

Γ.ΤΣ.: Οταν σου είπα «είμαι τυχερός σε αυτή τη ζωή», το εννοούσα. Αλλά η μεγαλύτερη περιουσία είναι η υγεία σου, η οικογένειά σου και οι φιλίες σου. Και εγώ έχω την Ολγα, τρία παιδιά, υγεία στο σπίτι, φαγητό στο τραπέζι. Δεν το έχουν όλοι αυτό το πράγμα. Και αυτό πρέπει να σκεφτούμε. Είμαστε πολύ τυχεροί που μένουμε στην Ελλάδα και έχουμε ευκαιρίες. Υπάρχουν 117 εκατομμύρια εκτοπισμένοι άνθρωποι, και οι μισοί είναι παιδιά. Σκέψου τώρα η μάνα να πάρει δύο μικρά παιδιά, 4 ετών και 2 ετών, να μπει σε ένα μικρό βαπόρι και να φύγει από τον τόπο της γιατί έχουν πόλεμο ή πεινάνε. Και να προσπαθούν να έρθουν κάπου όπου θα έχουν ευκαιρίες, θα έχουν μια ζωή. Και πολλοί προσπαθούν να έρθουν στην Αμερική, στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία, όχι γιατί θέλουν να χαλάσουν αυτή τη χώρα, αλλά γιατί θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους μια ευκαιρία. Το ίδιο που έκαναν η μητέρα μου και ο πατέρας μου για εμάς. Και σε αυτό πρέπει να βοηθήσουμε. Οχι μόνο τη δική μας οικογένεια, τη δική μας γειτονιά, τη δική μας πολιτεία. Πρέπει να σκεφτόμαστε όλους. Αγαπάω τα παιδιά μου. Αγαπάω τα παιδιά σου. Αγαπάω τα παιδιά του γείτονα. Αγαπάω τα παιδιά που έρχονται από τη Συρία… Σε τι φταίνε αυτά τα παιδιά; Εύχομαι να έχουν αυτά τα παιδιά μια ευκαιρία να ζήσουν χωρίς φόβο, να έχουν ευκαιρία να πάνε στο σχολείο, να έχουν μια ωραία ζωή, να κάνουν και αυτά οικογένεια και παιδιά, να μπορούν να σπουδάσουν και να γίνουν κάτι. Αυτό δεν είναι μόνο σωστό για την κοινωνία των πολιτών, είναι σωστό και για την οικονομία μας.

Δ.Δ.: Για πέστε μου πιο συγκεκριμένα.

Γ.ΤΣ.: Κοίτα τη Δύση, την Αμερική, την Ευρώπη, τη γήρανση του πληθυσμού τους. Χρειαζόμαστε στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη ανθρώπινο δυναμικό. Στις κατασκευές, στην υγεία, στον τουρισμό, στη γεωργία. Δεν έχουμε εργάτες γης. Να δώσουμε στους ανθρώπους που είναι εδώ δουλειά, να βάλουν τα παιδιά στο σχολείο, να μάθουν ελληνικά.

Δ.Δ.: Ενας γιος μετανάστη υπέρ των μεταναστών.

Γ.ΤΣ.: Είμαι ευγνώμων. Κοίτα, είμαι πολύ καλός φίλος με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Είναι Ελληνάρας, Ελληνάρας! Οι γονείς του είναι από τη Νιγηρία, όμως δεν ξέρω μεγαλύτερο Ελληνα από τον Γιάννη. Θα πάω στον γάμο του τον Αύγουστο. Ελληνάρας! Και θα παίξει τώρα σημαντικούς αγώνες για την Ελλάδα. Και ξέρω και τον Κώστα, τον Αλέξη, τον Θανάση, τη μάνα τους. Η Ελλάδα τού έδωσε ευκαιρία και ο Γιάννης έχτισε σπίτι εδώ, κάνει διακοπές εδώ. Οταν τελειώσει με το NBA, εδώ θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Αυτό θέλουν και οι άλλοι, ευκαιρίες για όλους. Κανείς δεν θέλει να χαλάσει την Ελλάδα, να αλλάξει την Ελλάδα. Εγώ θέλω να έχουμε νόμιμη μετανάστευση, νόμιμο άσυλο, ο νόμος είναι νόμος, και το σέβομαι αυτό το πράγμα. Και σε αυτούς που είναι εδώ να δώσουμε μια ευκαιρία να δουλέψουν, να πληρώσουν φόρους, να βοηθήσουν την οικονομία, να έχουν μια καλή ζωή.

Δ.Δ.: Το ότι λέτε εσείς αυτό είναι πάρα πολύ συγκινητικό. Το ότι ένας Ελληνοαμερικανός πρέσβης μιλάει υπέρ των μεταναστών, των αδυνάτων με συγκινεί, πραγματικά.

Γ.ΤΣ.: Οι γονείς μου και η οικογένειά μου το έχουν ζήσει αυτό. Και νομίζω, οι ευκαιρίες που έδωσε η Αμερική στην οικογένειά μου τη βοήθησαν. Οπως νομίζω και ότι η οικογένειά μου βοήθησε την Αμερική.

Σκηνή 5η: «Μου αρέσει να σταματάω σε χωριά για καφέ»

Δ.Δ.: Η καθημερινότητα του Τζορτζ Τσούνη ποια είναι, πέρα από τα της πρεσβείας; Πηγαίνει πουθενά; Πού τρώει; Πηγαίνει σινεμά, θέατρο; Τι κάνει όταν τελειώσει τη δουλειά του;

Γ.ΤΣ.: Εχω δύο δουλειές. Την ημέρα είμαι στην πρεσβεία, meetings, meetings, meetings μέχρι το απόγευμα. Από τις 7 η ώρα μέχρι τη νύχτα, ομιλία, ομιλία, ομιλία, θα πάω σε ένα dinner, πολλές ομιλίες.

Δ.Δ.: Για όνομα του Θεού! Δεν είναι κουραστικό αυτό το πράγμα;

Γ.ΤΣ.: Είναι. Ομως αγαπάω τη δουλειά και την ευκαιρία να πάω να γνωρίσω Ελληνες. Περπατάω παντού όπου πηγαίνω, δεν θέλω να πηγαίνω με αυτοκίνητο.

Δ.Δ.: Και πού πηγαίνει ο πρέσβης;

Γ.ΤΣ.: Από Αλεξανδρούπολη μέχρι Πύλο, από Γιάννενα μέχρι Μάνη.

Δ.Δ.: Με την οικογένεια μαζί;

Γ.ΤΣ.: Και με την οικογένεια, αλλά για τη δουλειά μου.

Δ.Δ.: Για διακοπές;

Γ.ΤΣ.: Οι διακοπές είναι στο χωριό. Πηγαίνω πολλές φορές τον χρόνο, είναι και το πανηγύρι στις 23 Αυγούστου και θα είμαι εκεί. Ολα τα μέρη της Ελλάδας είναι πανέμορφα, δεν θέλω να τα ξεχωρίσω. Εχω πάει παντού, όχι μόνο σε νησιά. Μου αρέσουν τα χωριά, μου αρέσει να σταματάω σε χωριά για καφέ.

Δ.Δ.: Λογοτεχνία ελληνική διάβαζε ο Τσούνης στην Αμερική;

Γ.ΤΣ.: Οταν ήμουν μαθητής, μπορούσα να το κάνω. Τώρα έχω δυσκολία, μου παίρνει 30 λεπτά να διαβάσω μία σελίδα. Αμα δεν το κάνεις κάθε μέρα…

Δ.Δ.: Παπαδιαμάντη διαβάζατε;

Γ.ΤΣ.: Διάβαζα Καζαντζάκη. Και Ομηρο. «Ιλιάδα», «Οδύσσεια» και Σοφοκλή, «Αντιγόνη». Τα καλύτερα μαθήματα που θα μάθεις στη ζωή σου θα τα μάθεις από τα αρχαία. Οταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, έκανα Κλασικές Σπουδές. «Αντιγόνη» του Σοφοκλή: «Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος, το κακό είναι να μην αλλάζεις όταν ξέρεις το λάθος σου». Αυτό το μάθημα σε βοηθάει πολύ. Αριστοτέλης: «Ολη η αγάπη που έχεις για τους άλλους έρχεται από την αγάπη που έχεις για τον εαυτό σου». Επίσης, το «γνώθι σαυτόν» είναι πολύ σημαντικό, όπως και το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Σήμερα έχουμε 27 του μήνα. Ξέρω ό,τι ξέρω μέχρι σήμερα. Και ξέρω και ό,τι δεν ξέρω. Ομως θα προσπαθώ κάθε μέρα να μάθω τι άλλο χρειάζομαι. Ολη η δυτική σκέψη ξεκινάει από την Ελλάδα. Ολοι έχουμε υποχρέωση στους αρχαίους Ελληνες, γιατί μας έδωσαν φως. Και είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας και μπορούσα να τους διαβάσω.

Δ.Δ.: Ο Αμερικανός πρέσβης δηλώνει περήφανος που είναι Ελληνας.

Γ.ΤΣ.: Τώρα είμαι ο πρέσβης της Αμερικής, ξέρω τη δουλειά μου. Ομως είμαι Αμερικανός ελληνικής καταγωγής. Θα πρέπει όλοι να είμαστε υπερήφανοι για την κληρονομιά μας. Κι εγώ είμαι περήφανος 100%. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Γιώργος είναι Ελληνάρας. Θα τελειώσω τη δουλειά σε επτά μήνες.

Επίλογος: «Δεν θα ξεχάσω την αγάπη που μου έδειξε η Ελλάδα»

Δ.Δ.: Α, τελειώνετε τώρα;

Γ.ΤΣ.: Τέλος Ιανουαρίου τελειώνει η δουλειά μου.

Δ.Δ.: Μπορεί όμως να πάρετε παράταση, έτσι δεν είναι;

Γ.ΤΣ.: Δεν μπορεί να είναι μόνο «εγώ, εγώ, εγώ». Πρέπει να δώσουν την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να το κάνει.

Δ.Δ.: Θα γυρίσετε πίσω δηλαδή;

Γ.ΤΣ.: Ναι. Η Ελλάδα είναι στην καρδιά μου, θα είμαι εδώ να βοηθήσω την Ελλάδα, αλλά θα έχουμε άλλον πρέσβη.

Δ.Δ.: Α, θα στεναχωρηθούν πολλοί με αυτό. Γιατί σας βλέπουν σαν Ελληνα, όχι Ελληνοαμερικάνο.

Γ.ΤΣ.: Ο πατέρας μου έλεγε: «Εργα, παιδάκι μου, όχι λόγια». Κι εγώ πρέπει να δώσω την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να κάνει τη δουλειά.

Δ.Δ.: Από αυτή όλη την εμπειρία που είχατε στην Ελλάδα, ποιο είναι το μεγαλύτερο πράγμα που κρατήσατε;

Γ.ΤΣ.: Δεν μπορώ να πιστέψω την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλοξενία που μου έχουν δείξει οι Ελληνες. Περπατάω στον δρόμο, με σταματάνε, πάω στο εστιατόριο, έρχονται στο τραπέζι και μου μιλάνε, μου δίνουν τόση χαρά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την αγάπη που μου έχουν δείξει η Ελλάδα και οι Ελληνες.

Φεύγοντας μου έδωσε τον αριθμό του κινητού του. Και με ρώτησε: «Πότε θα πας διακοπές;». «Τον Αύγουστο», του απάντησα και συνέχισα: «Ελα στην Κουρούτα για ψαρόσουπα στο “Αχίλλειον”, θα γλείφεις τα δάχτυλά σου». Στον ενικό, φυσικά, γιατί η κουβέντα ήταν εντελώς προσωπική.

Και μου είπε: «Πάρε με τηλέφωνο, θα είμαι απέναντι και σε βεβαιώ θα έρθω να κολυμπήσουμε και να φάμε μαζί».

Τι να σας πω, ο Γιώργαρος αξέχαστος!

protothema.gr

Ακολουθήστε το Agrinio2Day  στο Google News