Πώς είναι η ζωή μιας τυφλής μητέρας σε μονογονεϊκή οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα;

Η ιστορία της Μαρίας δεν είναι μόνο μια συγκινητική αφήγηση δύναμης και αποφασιστικότητας, αλλά και ένας καθρέφτης των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας
Της Μαρίνας Χαραλάμπους
Η Μαρία Καβούρη, «σύμβολο» της Σκιάθου όπως την αποτελούν οι κάτοικοι του νησιού, γεννήθηκε τυφλή, μα ποτέ δεν άφησε το σκοτάδι να σταθεί εμπόδιο για τα όνειρά της. Με θάρρος και αστείρευτη δύναμη ψυχής, κατάφερε να γίνει μια στοργική μητέρα, να σπουδάσει ψυχολογία και να εργαστεί στο κεντρικό περίπτερο του νησιού, όπου καθημερινά μοιράζει χαμόγελα και έμπνευση σε όσους τη συναντούν.

Το 2018, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, και από εκείνη τη στιγμή, όπως εκμυστηρεύεται η ίδια στο skai.gr, η ζωή της άλλαξε ριζικά. Αν και από τη γέννησή της είχε μάθει να αντιμετωπίζει δυσκολίες, η μητρότητα της έδωσε νέα δύναμη και έναν ακόμη λόγο να συνεχίσει με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

«Ήταν αργά το βράδυ όταν η μαμά μου ένιωσε τους πρώτους πόνους. Δυστυχώς, δεν υπήρχε διαθέσιμο πλοίο για να μεταφερθούμε εκτός Σκιάθου, οπότε η γέννησή μου έγινε στο τοπικό νοσοκομείο. Εκεί, μια νεαρή νοσοκόμα, με ελάχιστη εμπειρία καθώς βρισκόταν ακόμα στην πρακτική της, ανέλαβε τη διαδικασία. Κατά τη διάρκεια της γέννας, με χτύπησε πίσω στο σβέρκο, σε μια προσπάθεια να με κάνει να κλάψω. Η κίνησή της προκάλεσε βλάβη στο οπτικό μου νεύρο, οδηγώντας στην απώλεια της όρασής μου.»

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά;

Tα παιδικά μου χρόνια στη Σκιάθο ήταν όμορφα. O εκφοβισμός από άλλα παιδάκια φυσικά και υπήρχε. Θυμάμαι κάποια παιδιά να μη θέλουν να με πλησιάσουν γιατί έλεγαν «θα κολλήσουν από την αρρώστια που είχα». Δεν τα κατηγορώ όμως. Δεν ήξεραν. Κάποιες φορές έκλαιγα, έπαιρναν τα γυαλιά μου, τα πετούσαν κάτω και μου έλεγαν «Βρες τα». Το ξεπερνούσα όμως, δεν με ένοιαζε. Είχα πολλή αγάπη από τους γονείς μου και από άλλα παιδιά που με στήριζαν και με αγαπούσαν. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια της γειτονιάς μου, με στήριζαν. Ακόμη και αυτοί που με πλήγωσαν στην πορεία έγιναν φίλοι μου.

Στην πορεία η Μαρία θέλησε να σπουδάσει ψυχολογία στο ανοικτό Πανεπιστήμιο της Σκιάθου με το σύστημα Μπράιγ. Μετά τον Covid-19 όμως αποφάσισε να δουλέψει στο κεντρικό περίπτερο του νησιού.

Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο, να γνωρίζω κόσμο. Στο περίπτερο, μαθαίνω συνεχώς.Έμαθα να αναγνωρίζω τα πλαστά χαρτονομίσματα και να τοποθετώ τα πράγματα στην ίδια θέση για να ξέρω πού θα τα βρω. Φυσικά και υπάρχουν κάποιοι πελάτες που φέρονται αλλιώς. Άμα θέλεις όλα τα μπορείς!

Πότε και πώς γεννήθηκε μέσα σου η επιθυμία να γίνεις μητέρα;Τι δυσκολίες αντιμετώπισες;

Πάντα αγαπούσα τα παιδιά. Στο περίπτερο ερχόντουσαν συχνά τα παιδιά από την γειτονιά και πάντα τα πρόσεχα, τους έδινα συμβουλές. Πήγα στην Αθήνα, έκανα εξωσωματική και έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα. Tα παιδιά μου είναι έξι χρονών και γνωρίζουν τα πάντα. Τους εξήγησα γιατί δεν έχουν μπαμπά και γιατί η μαμά τους δεν βλέπει. Με προσέχουν πολύ. Μπορεί να περπατάμε στο δρόμο και να πλησιάζει ένα αμάξι και ο γιος μου αμέσως θα με τραβήξει για να με προστατεύσει. Όταν θα πάμε κάποιο ταξίδι με το καράβι με κρατάνε από το χέρι για να με προσέχουν.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμη που πιστεύεις ότι σε έχει οδηγήσει μέχρι εδώ;

Η μεγαλύτερη δύναμή μου, είναι οι φίλοι μου και η πίστη. Με πίστη και δύναμη όλα μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορούν όλα να αλλάξουν. Οι γονείς μου, με έμαθαν να είμαι δυνατή. Ρατσισμός φυσικά και υπάρχει αλλά όταν δεν δίνεις σημασία σε αυτόν, είναι σαν να το αγνοείς, σαν να μην υπάρχει για εσένα. Μπορεί να είσαι το πιο έξυπνο παιδί και πάλι να βρουν κάτι να σε κοροϊδέψουν. Εγώ ποτέ δεν ένιωσα «διαφορετική». ‘Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Θέλουμε να ασχολούμαστε με τον άλλον για να μη βλέπουμε τα δικά μας λάθη.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην ελληνική κοινωνία για να γίνει πιο εύκολη η ζωή των γονέων με αναπηρία, τι θα ήταν αυτό;

Στο παρελθόν οι άνθρωποι ήταν πιο σκληροί. Επειδή όμως ζω σε ένα νησί που έχει πολλούς τουρίστες νιώθω πώς ο κόσμος εκπαιδεύεται πιο εύκολα.Αναγκάζεται να κάνει βήματα μπροστά. Οι τουρίστες πάντα με αντιμετωπίζουν με περισσότερη ενσυναίσθηση. Θα με βοηθήσουν στον δρόμο ή όπου αλλού με συναντήσουν. Ίσως έχουν άλλη παιδεία. Δεν υπάρχουν οι σωστές υποδομές για ανθρώπους σαν εμένα, αλλά εκτιμώ πως γίνεται μια προσπάθεια.

Η ιστορία της Μαρίας Καβούρη δεν είναι μόνο μια συγκινητική αφήγηση δύναμης και αποφασιστικότητας, αλλά και ένας καθρέφτης των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας. Από τη στιγμή της γέννησής της, η έλλειψη κατάλληλου ιατρικού προσωπικού και η απουσία επαρκούς εποπτείας οδήγησαν σε ένα ανεπανόρθωτο ιατρικό λάθος, που καθόρισε τη ζωή της. Η Μαρία όμως, δείχνει ότι η ανθρώπινη θέληση υπερβαίνει κάθε δυσκολία, ακόμη και τις μεγαλύτερες προκλήσεις.

Πηγή: skai.gr

Ακολουθήστε το Agrinio2Day  στο Google News