Μητροπολίτης Δαμασκηνός: Ο Άγιος Γρηγόριος κατέστη τέλειος στην αλάνθαστη γνώση και αντίληψη του θείου θελήματος

Ο Άγιος Γρηγόριος κατέστη τέλειος στην αλάνθαστη γνώση
και αντίληψη του θείου θελήματος

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

«Χαίροις, πάτερ, Θεολογίας ο νους ο ακρότατος».
Ένας από τους τρεις Μεγάλους Ιεράρχες είναι και ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος από την Εκκλησία μας, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Γόνος ευσεβών γονέων, του Γρηγορίου και της Νόννας, από την παιδική του ηλικία έδειξε το στάδιο που επρόκειτο να ακολουθήσει και τον ρόλο που επρόκειτο να παίξει στην Εκκλησία του Χριστού.
Οι σπουδές του, οι πανεπιστημιακές γνώσεις του, η αδελφική φιλία του με τον Μεγάλο Βασίλειο, η προσήλωσή του στον Σωτήρα Χριστό, διέγραψαν το λαμπρό και ένδοξο μέλλον του. Από θείο ζήλο, παράλληλα και ταπείνωση, κατετάγη στην Εκκλησία ως γενναίος στρατιώτης και αθλητής και πρόμαχος της Ορθοδόξου πίστεως και όπου έβλεπε τον κίνδυνο έτρεχε να πολεμήσει τους αιρετικούς, να ενισχύσει τους Ορθοδόξους, να κηρύξει την πίστη, να στηρίξει την Εκκλησία, να φιμώσει τους πλάνους και ασεβείς, να υψώσει τους Χριστιανούς.
Έτρεχε να φωτίσει και να ενισχύσει. Αλλά όταν διέκρινε, ότι πρόκειται για την ειρήνευση της Εκκλησίας, έφευγε. Και εγκατέλειπε και θρόνους και δόξα, ζώντας ο Άγιος Γρηγόριος εκουσίως στην αφάνεια και στην άσκηση. Γι’ αυτό και δικαίως ονομάζεται «ο πληγωμένος αετός της Εκκλησίας».
Θεολόγος ονομάστηκε ο Άγιος Γρηγόριος, όχι γιατί είχε σπουδάσει τα θεολογικά γράμματα σε κάποια θεολογική σχολή, αλλά διότι μελετώντας τον λόγο του Θεού «ημέρας και νυκτός» και οπλισμένος με τα θεία δόγματα του Ιερού Ευαγγελίου, ως Θεολόγος άριστος με έξι θεολογικούς λόγους που εξεφώνησε στον Ναό της Αγίας Αναστασίας Κωνσταντινουπόλεως, απέδειξε την Θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, έναντι των Αρειανών. Έγραψε εναντίον του αιρεσιάρχη Μακεδονίου, που στην διδασκαλία του εμφάνιζε το Άγιο Πνεύμα ως κτίσμα του Θεού. Εναντιώθηκε με τα γραπτά του στην αίρεση του Απολλιναρίου, ο οποίος κήρυττε την πλάνη, ότι τάχα ο Χριστός δεν είχε ανθρώπινη ψυχή, άρα δεν είναι τέλειος άνθρωπος, και η Θεότητά Του υπήρχε αντ’ αυτής. Και τέλος αντιτάχθηκε με κείμενά του, στον παλαιό συμμαθητή του και αυτοκράτορα, Ιουλιανό τον Παραβάτη, γενόμενος κατά τον υμνογράφο «ο ποιμενικός αυλός της Θεολογίας», γι’ αυτό και η Εκκλησία τον ονόμασε Θεολόγο και μάλιστα «Θεολόγο Τριαδικό».
Για να φτάσει σε αυτά τα ύψη της Θεολογίας, ο Άγιος Γρηγόριος αγωνίστηκε πολύ μέσα από τα στάδια της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως. Έφτασε μάλιστα, στην κορυφαία αρετή κατά πολλούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, την διάκριση.
Αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, στον εικοστό έκτο λόγο του, πως «Διάκριση, στους μεν αρχαρίους είναι η ορθή επίγνωση του εαυτού τους. Στους μεσαίους είναι η νοερά αίσθησις, η οποία διακρίνει αλάνθαστα το πραγματικό αγαθό από το φυσικό αγαθό και από το αντίθετό του, το κακό. Στους δε τελείους είναι η γνώσις που έχουν από θεϊκή έλλαμψη και η οποία έχει την δύναμη, να φωτίζει πλήρως με την λάμψη της και όσα σκοτεινά υπάρχουν μέσα στους άλλους. Και κατά γενικό τρόπο: η αλάνθαστη γνώσις και αντίληψις του Θείου θελήματος σε κάθε καιρό και τόπο και περίπτωση, η οποία υπάρχει στους καθαρούς κατά την καρδία και το σώμα και το στόμα. Διάκρισις, σημαίνει συνείδηση αμόλυντος και καθαρότητα των αισθήσεων».
Ο Άγιος Γρηγόριος κατέστη τέλειος στην αλάνθαστη γνώση και αντίληψη του Θείου θελήματος, γι’ αυτό όλη του η ζωή, ήταν μία Θεολογία, δοξάζοντας και κηρύττοντας με αυτήν το όνομα του Τριαδικού Θεού, κατά τον Απόστολο Παύλο «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α Κορ. 6,20).
Ας μας αξιώνει ο Θεός και στη δική μας ζωή, να υπάρχει η αρετή της διακρίσεως, έστω στην κατάσταση των αρχαρίων, έχοντας ορθή επίγνωση του εαυτού μας, η οποία θα μας οδηγεί σε κατάσταση μετανοίας και εγρηγόρσεως.

Ακολουθήστε το Agrinio2Day  στο Google News