Υποψήφιος για προπονητής της χρονιάς ο Γιάννης Αναστασίου

Ο Γιάννης Αναστασίου κρατά τον Παναιτωλικό στην κατηγορία και κυρίως το κάνει με στυλ, ωραίο ποδόσφαιρο και σπουδαία προοπτική…

Τις δύο προηγούμενες σεζόν ο Παναιτωλικός την είχε σκαπουλάρει στο φινάλε και με αρκετή δόση τύχης. Πέρυσι χρειάστηκε τα μπαράζ με την Ξάνθη κι’ ένα γκολ με πέναλτι λίγο πριν το φινάλε για να μείνει στην κατηγορία. Πρόπερσι είχε βοηθηθεί εκτός των άλλων και από τις αφαιρέσεις βαθμών από κάποιες ομάδες και πάλι τα είχε καταφέρει στο φινάλε. Και οι δύο σεζόν δεν ήταν απλώς αγχωτικές, αλλά προβληματικές ως προς την εικόνα και την προοπτική της ομάδας.

Φέτος στο Αγρίνιο αποφάσισαν να τα αλλάξουν όλα. Αντικατέστησαν σχεδόν τα 2/3 του ρόστερ, προχώρησαν σε διψήφιο αριθμό μεταγραφών και φυσικά πήραν και για την άκρη του πάγκου τους τον Γιάννη Αναστασίου. Σήμερα, λίγους μήνες αργότερα και λίγα λεπτά μετά τη νίκη κόντρα στη Λαμία, μπορούν να αισθάνονται σίγουροι. Προφανώς και μαθηματικά είναι πιθανόν να χρειαστούν δύο ή τρεις νίκες μέχρι το τέλος και των πλέι άουτ για να εξασφαλιστούν, αλλά νομίζω ότι είναι φανερό και από το ποδόσφαιρό τους σε όλη την διάρκεια της χρονιάς και από την απόσταση που έχουν από Ατρόμητο και Απόλλωνα, αλλά πλέον και από την Λαμία, ότι δεν πρόκειται όχι να υποβιβαστούν, αλλά ούτε καν να κινδυνεύσουν.

Φτάνει αυτό για να θεωρηθεί ο Γιάννης Αναστασίου ένας από τους υποψήφιους για προπονητής της χρονιάς. Όχι ασφαλώς. Την υποψηφιότητα την θέτει όχι μόνο για το επίτευγμα της παραμονής, αλλά κυρίως για τον τρόπο που έρχεται η επίτευξη του στόχου. Από τις ομάδες που μόχθησαν και μοχθούν ακόμη για την παραμονή στην κατηγορία ο Παναιτωλικός έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και όχι καταστροφής, ποδόσφαιρο δημιουργίας και όχι παθητικό, ποδόσφαιρο μοντέρνο, βασισμένο σε όλες τις σύγχρονες αρχές του ποδοσφαίρου και όχι αναχρονιστικό για το αποτέλεσμα.

Ο Παναιτωλικός στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων του είχε καλή ή ακόμη και εξαιρετική εικόνα. Κόντρα στους «μεγάλους» ήταν απολύτως ανταγωνιστικός ακόμη και στα ματς που έχασε, όπως με τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ για παράδειγμα στο Αγρίνιο.

Κάπως έτσι άλλωστε ήρθαν και δύο ιστορικά αποτελέσματα για την ομάδα του Αγρινίου. Η νίκη στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ (πρώτη στην ιστορία του σε εκτός έδρας ματς με την Ενωση) και η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο για το Κύπελλο (πρώτη στην ιστορία του σε βάρος των ερυθρόλευκων). Και φυσικά αυτή η αναφορά μου σε αυτά τα δύο ματς και δη του Κυπέλλου δεν ήταν τυχαία.

Ο Παναιτωλικός σχεδόν κάθε χρόνο δεν έδινε σημασία στο Κύπελλο και για αυτό άλλωστε δεν είχε ποτέ του και κάποια διάκριση σε αυτή τη διοργάνωση. Φέτος ο Αναστασίου το άλλαξε και αυτό. Νίκησε τον Ολυμπιακό στον πρώτο προημιτελικό και έφτασε μία ανάσα από την πρόκριση στα ημιτελικά, την οποία έχασε στην παράταση στο «Γ. Καραϊσκάκης» και αφού πρώτα είχε δεχτεί γκολ στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας.

Δεν κρύφτηκε πίσω από τον πρωταρχικό στόχο της παραμονής και κάπως έτσι βοήθησε την ομάδα του να μεγαλώσει πνευματικά, να πιστέψει στις δυνατότητες της. Η νοοτροπία νικητή που προσπαθεί να χτίσει και η νοοτροπία ότι κανένα ματς δεν είναι χαμένο, ούτε αυτό στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό, είναι αυτή που έκανε καλύτερο τον Παναιτωλικό.

Το πιο σημαντικό κατόρθωμα όμως κατά την άποψη μου παραμένει το ποδόσφαιρο που παίζει ο Παναιτωλικός. Ένα ποδόσφαιρο που δεν το εγκατέλειψε ούτε όταν ήρθαν μία σειρά από κακά αποτελέσματα και έμεινε πίσω στη βαθμολογία, ένα ποδόσφαιρο που δεν το εγκατέλειψε ούτε όταν προέκυψαν σοβαροί τραυματισμοί, όπως για παράδειγμα της καλύτερης θεωρητικά μεταγραφής του καλοκαιριού, του Ιταλού Βαρόνε που με το καλημέρα στο Αγρίνιο είχε δείξει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, αλλά έπαθε ρήξη χιαστών.

Ο Παναιτωλικός είναι μία από τις πιο βελτιωμένες ομάδες του φετινού πρωταθλήματος, αν δεν υπήρχε ο ΟΦΗ, θα έλεγα με σιγουριά ότι είναι η πλέον βελτιωμένη ομάδα σε σχέση με την περσινή σεζόν και στα μάτια μου έχει δύο επιπλέον κέρδη.

Το πρώτο ότι συνδέθηκε ξανά ψυχικά και πνευματικά με τους φίλους της. Μία περίοδο εσωστρέφειας και εντάσεων φαίνεται ότι μπαίνει στην άκρη και το ποδόσφαιρο του Αναστασίου έφερε ξανά κοντά την ομάδα με τον κόσμο της. Το δεύτερο μεγάλο κέρδος είναι η επόμενη σεζόν.

Ο Παναιτωλικός δεν έχει απλώς μία μαγιά για την επόμενη χρονιά, έχει μία έτοιμη ομάδα, η οποία με τρεις τέσσερις αλλαγές στο υπάρχον ρόστερ σε κάνει να πιστεύεις ότι το γκρουπ είναι έτοιμο για ακόμη πιο ωραία πράγματα και για την επόμενη χρονιά.

Οι βάσεις πλέον έχουν μπει. Πρώτα με ορισμένες σπουδαίες μεταγραφές για το δικό του επίπεδο του περασμένου καλοκαιριού, όπως ο Φλόρες και ο Κορνέλιους, στη συνέχεια με κάποιες από αυτές του Γενάρη που μοιάζουν να είναι ότι έλειπε στο γκρουπ (Νταγκό, Ανέστης, Λάρσον), και φυσικά χάρη στη συνολική δουλειά του προπονητή.

Κάποιοι παίκτες στα χέρια του Αναστασίου βελτιώθηκαν και καθιερώθηκαν (Μελίσσας, Μάλλης, Ντουάρτε), κάποιοι υπό τις δικές του οδηγίες αναγεννήθηκαν (Ντίας, Μεντόσα, Καρέλης), και πλέον όλοι μαζί έχουν ήδη σχηματίσει ένα αξιόπιστο ρόστερ πάνω στο οποίο μπορεί να δουλέψει με μεγαλύτερη άνεση και ευκολία αφού πλέον τους ξέρει και τον ξέρουν και γνωρίζουν και τον τρόπο του.

Ο Παναιτωλικός είναι πιθανό την φετινή σεζόν να μην κέρδισε μόνο μία άνετη παραμονή με το ποδόσφαιρο του και την δημιουργία αυτής της νέας ομάδας από τον Γιάννη Αναστασίου, αλλά είναι πιθανό να κέρδισε και την επόμενη σεζόν, στην οποία η προσδοκία για ακόμη καλύτερα πράγματα είναι πλέον απολύτως ρεαλιστική.

gazzetta.gr

Ακολουθήστε το Agrinio2Day  στο Google News