Ερμιόνη 1993: Το φρικτό έγκλημα του παιδοκτόνου Δουρή
Ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα στα ελληνικά χρονικά και ένα από εκείνα που σημάδεψαν μία ολόκληρη εποχή. Ο βιασμός και η δολοφονία του 6χρονου Νικόλαου Δουρή από τον ίδιο του τον πατέρα, και μάλιστα με ειδεχθή τρόπο, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, που για πρώτη φορά βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα τόσο σκληρό έγκλημα, που καταρράκωνε πανανθρώπινες αξίες με τέτοιον τρόπο. Η φρικιαστική αυτή ιστορία εκτυλίχθηκε στην Ερμιόνη, όπου ζει ο Μανώλης και η Γεωργία Δουρή με την πολυμελή οικογένειά τους. Ο ίδιος εργάζεται στις οικοδομές και η γυναίκα του κάνει ευκαιριακές δουλειές, κάτι που τους φέρνει στα όρια της εξαθλίωσης. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι τα παιδιά γύριζαν ρακένδυτα στο χωριό αλλά και καταγγελίες ότι ο πατέρας τα κακοποιούσε τακτικά.
Πρόκειται για ένα από τα εγκλήματα που παρουσιάζονται στο βιβλίο «100 εγκλήματα στην Ελλάδα» που έχει κυκλοφορήσει μαζί με το ΘΕΜΑ της Κυριακής.
Το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου του 1993, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Δουρής συναντά τον μικρό Νικολάκη και τον υποχρεώνει να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι. Φθάνοντας όμως εκεί τον οδηγεί σε μία αποθήκη και, σύμφωνα με όσα προέκυψαν αργότερα, τον γδύνει και τον βιάζει. Για να μην ακούγονται οι φωνές του παιδιού, του κλείνει το στόμα, με αποτέλεσμα ο μικρός Νίκος να χάσει τη ζωή του. Έχοντας αντιληφθεί ότι το παιδί δεν ζει πια, ο Δουρής το παίρνει αγκαλιά και βγαίνοντας μέσα στη νύχτα αφήνει το άψυχο κορμάκι του κάπου έξω από το χωριό. Στη συνέχεια επιστρέφει στο σπίτι και επιδίδεται σε ένα θέατρο, εκφράζοντας την ανησυχία του για την τύχη του παιδιού. Πηγαίνει μάλιστα στο αστυνομικό τμήμα, όπου καταγγέλλει την εξαφάνισή του και συμμετέχει στις αναζητήσεις. Όλες αυτές τις ώρες ο Μανώλης Δουρής οδύρεται για την τύχη του παιδιού του και ορκίζεται εκδίκηση σε όποιον του έχει κάνει κακό. Τελικά, μετά από αρκετές ώρες ερευνών, στις οποίες συμμετείχαν και οι κάτοικοι της Ερμιόνης, το πτώμα του μικρού Νίκου «βρίσκει» ο ίδιος του ο πατέρας μαζί με ένα από τα άλλα παιδιά του.
Το πρώτο πόρισμα του ιατροδικαστή έκανε όλη την ελληνική κοινωνία να ανατριχιάσει. Το μικρό παιδί είχε βιαστεί και με πολύ βάρβαρο τρόπο (και με χρήση αντικειμένου), ενώ είχε πεθάνει από ασφυξία, καθώς ο δράστης τού είχε κλείσει τις αναπνευστικές οδούς. Το σοκ ήταν μεγάλο και το δράμα ακόμα μεγαλύτερο, καθώς ο Δουρής ήταν αρκετά πειστικός στον θρήνο του. Όμως οι αρχές δεν άργησαν να τον βάλουν στο κάδρο του φόνου και τελικά να καταλήξουν ότι αυτός ήταν ο βιαστής και φονιάς του μικρού γιου του. Στις καταθέσεις του έπεφτε συχνά σε αντιφάσεις, υποστηρίζοντας άλλοτε ότι ήταν αθώος και ότι για το έγκλημα υπεύθυνος ήταν κάποιος άλλος ή ότι είχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και οδηγήθηκε στην αποτρόπαια αυτή πράξη όντας σε κατάσταση αμόκ. Μετά τη σύλληψή του οδηγήθηκε στις φυλακές του Ναυπλίου και λίγο αργότερα ζητήθηκε η μεταγωγή του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας σε ειδικό κελί. Όμως κατά τη μεταφορά του οι άλλοι συγκρατούμενοι τον ξυλοκόπησαν πολύ άγρια, τον βίασαν και τον κακοποίησαν, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να νοσηλευτεί πριν κλειστεί στο κελί του στην Κέρκυρα. Όμως και μέσα στη φυλακή συνεχίστηκαν τα επεισόδια εναντίον του, με αποτέλεσμα οι αρχές να του αλλάζουν διαρκώς φυλακές.
Η δίκη του έγινε τον Νοέμβριο του 1994 στην Κόρινθο, όπου είχαν παρθεί αυστηρά μέτρα ασφαλείας, καθώς η κοινή γνώμη είχε εξαγριωθεί εναντίον του και υπήρχε κίνδυνος λιντσαρίσματος. Δικηγόρο διόρισε το κράτος επειδή κανένας δεν αναλάμβανε την υπεράσπισή του. Στη δίκη ο Δουρής υποστήριξε και πάλι ότι είναι αθώος, ότι δεν θυμάται αν είχε σκοτώσει το παιδί του, ότι άλλος είναι ο βιαστής. Η υποστήριξη από την οικογένειά του αλλά και κάποιες σοβαρές υπόνοιες ότι θα μπορούσε να μην ήταν αυτός ο ένοχος, δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα, κάτω και από την ισχυρή πίεση της κοινής γνώμης που παρακολουθούσε σοκαρισμένη τις εξελίξεις. Το δικαστήριο, στις 23 Νοεμβρίου του 1994 τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία, 20 χρόνια για βιασμό και 1 χρόνο για ασέλγεια.
Από το δικαστήριο ο Δουρής οδηγήθηκε στις φυλακές της Τρίπολης, μέχρι να δικαστεί σε δεύτερο βαθμό. Όμως το απόγευμα της 25ης Φεβρουαρίου του 1996 βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του με καλώδιο τηλεόρασης. Οι φήμες και πάλι οργίασαν, κάνοντας λόγο για εκτέλεση από τους συγκρατούμενούς του, όμως η ιατροδικαστική έρευνα απέδειξε ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει αφήσει κάποια εξήγηση γι’ αυτό το απονενοημένο διάβημα. Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε οριστικά μία πολύκροτη υπόθεση, η οποία ακόμα και σήμερα έχει παραμείνει στην κοινή γνώμη ως ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έγιναν ποτέ στη χώρα μας.
protothema.gr
Ακολουθήστε το Agrinio2Day στο Google News
